سراینده:هما ارژنگی

دوش دیدم  مامِ میهن را به خواب                چهره پر آژنگ و چشمانش پر آب

در نگاهش حسرت و غم بسته تار                دل پر آشوب و روانش پر شرار

سر به دامانش  نها دم  بی قرار                   بی بهانه، گریه کردم  زار زار

گفتم: ای نام من  ای ناموسِ من                   واژهِ مهرت  همه  قاموسِ من

کور بادا  دیده ام  ای  نازنین                      گر ترا اینسان به غم بینم قرین

باز گو آخر چرا افسرده ای ؟                    این چنین سر در گریبان برده ای؟

داد پاسخ  مامِ مهر آیینِ من                        دردمندم، با که گویم این سخن ؟

من فلاتِ پاکِ ایران بوده ام                         مهدِ گردان و دلیران بوده ام

سر زمینِ مهر و داد و راستی                      دشمنِ جور و دروغ و کاستی

خاستگاهِ بخردی ، دانشوری                       مردمی، یزدان پرستی،سروری

دینِ من وجدان و نیکی پرورید                      در جهان، آیینِ رادی گسترید

روزگاری دامنِ این سرزمین                     میگذشت ازمصرویونان تا به چین

بر جبینم چون نشانِ داد بود                         مردمان را دل ز غم آزاد بود

لیک چون توفان ِخودکامی وزید                   روزگارِ جهل و نادانی رسید

برد از من  نامِ نیک و آبرو                         شیوهِ  نا بخردانِ زشت  خو

سینه ام درچنگِ اهریمن شکست                    پاره پاره پیکرم از هم گسست

دشمن از هر سو به کرداری پلید                   ساخت تر فندی و نقشی آفرید

تا که طفلانم ز من سازد جدا                        نام ها  بنهادشان  نا آشنا

یا که تا مرزی ز نو آرد پدید                        هر کجا تازید آنجا خط کشید

وین ندانستی که این نجدِ سپند                       در جهان پاینده ماند بی گزند

مرز ها زاییدهِ ی پندار ماست                      خط کشیدن های دشمن بی بهاست

اینک ای فرزندِ ایرانی  من                         چون شنیدی دردِ پنهانیِ من

با همه اندوه و ناخشنودی ام                        می رسد پیکی پیِ بهبودی ام

می رسد پیکِ بهار از آسمان                       همرهِ نوروزِ  زرین پرنیان

از سمنگان، تا بخارا، تاشکند                       چاچ ومرو وآن سمرقند وخجند

شکی و شروان و قفقاز و آران                     کابل و بلخ و هرات و بامیان

تیسفون و خانقین و بارزان                          تا حلبچه ، مدفنِ  آزادگان

هند و پاکستان و بحرین و ختن                     با بلوچ و ترک و کرد و ترکمن

از چکادِ زاگرس وکوهِ سهند                        بیستون و قاف و البرزِبلند

سیر دریا ، زرفشان، اروند رود                    سند و آمو و ارس آرد درود

خوزی و پشتون و مازی همنوا                    ازبک وتاجیک وافغان یک صدا

جمله با آواز و در خنیاگری                        باز می خوانند با لفظِ دری

شادی نوروز بر تو ارمغان                         شاد بادا جشن و آیینِ مهان

ما  همه  فرزندِ دلبندِ  توایم                         تا جهان بر جاست هموندِ توایم

وارثانِ دانش  و اندیشه ایم                          بخت یارانیم کز یک ریشه ایم

غم مبادت ای سترگِ بی خزان                     با شکوه  و فرِ یزدانی  بمان

ای بلند آوازه  مامِ  مهربان                         جاودانی، جاودانی، جاودان

تهران، بیست و سوم بهمن هزار و سیسد و نود و سه     هما ارژنگی

دیدگاه خود را بنویسید